TBS 2004 ไค เป็นนักศึกษาวิชาเอกจิตวิทยาปีสุดท้าย เขากำลังสับสนและเคร่งเครียดกับชีวิตในช่วงนี้ของตัวเองเป็นอย่างมาก เนื่องจากกำลังอยู่ในระหว่างหางานทำ สาขาวิชาที่เขาเรียนไม่ใช่ว่าจะหางานได้ง่ายๆ เลย แต่ไคก็พยายามสมัครงานไปทุกๆ ที่ เท่าที่จะทำได้ วันหนึ่ง หลังจากสอบสัมภาษณ์งานเสร็จ ไคกลับมาเข้าชั่วโมงเรียนที่มหาวิทยาลัย ระหว่างทางเดินไปยังอาคารเรียน เขาได้พบกับหญิงสาวคนหนึ่งกำลังเดี่ยวไวโอลินอย่างเพลิดเพลิน เมื่อเธอรู้สึกตัวว่าเขามองอยู่ เธอก็ทำท่าทางบอกให้เขาส่งส้มที่เขาถืออยู่ให้เธอเป็นรางวัลตอบแทนเสียงดนตรีที่เขาฟัง แม้จะรู้สึกแปลกๆ ในท่าทางของเธอ แต่ไคก็ยอมตามนั้น ไคมีเพื่อนสนิท 2 คนคือ โชเฮ และเคตะ โชเฮเป็นคนมีเสน่ห์ และเป็นเพลย์บอย ส่วนเคตะนั้นท่าทางเรียบร้อย ขี้อาย เขากำลังเจอปัญหาว่าเขาไปขอนัดเที่ยวกับหญิงสาวสวยคนหนึ่งชื่อซาเอะ แต่มารู้ภายหลังว่าเธอมีปัญหาเรื่องการฟังจากอาการป่วย ทำให้เธอไม่ได้ยินเสียงใดๆ เลย เคตะรู้สึกลำบากใจไม่กล้าไปพบหญิงสาวคนนั้น จึงขอร้องให้ไคไปพบเธอแทนเขา เมื่อไปถึงที่นัดหมาย ไคพบว่าซาเอะ เป็นคนเดียวกับหญิงสาวที่เล่นไวโอลินคนนั้น ไคได้พบซาเอะอีกครั้ง เพราะมาโฮะคนรักที่อายุมากกว่าของเขา ซึ่งเป็นนักศึกษาปริญญาโท เข้ามาทำหน้าที่เป็นผู้ช่วยเหลือซาเอะซึ่งไม่สามารถเข้าเรียนเพียงลำพังตามปกติได้ ไคซึ่งพอมีความรู้เกี่ยวกับภาษามืออยู่บ้างจึงเข้ามาช่วยเหลือหลายครั้ง ไคพาซาเอะและอากาเนะเพื่อนสนิทของซาเอะ มาเข้ากลุ่มของเขา ซึ่งต่อมาถูกตั้งชื่อว่าแก๊งส้ม ตามสีของพระอาทิตย์ยามเย็น ทั้ง 5 คนสนิทสนมกันมากขึ้นเรื่อยๆ แม้แต่อากาเนะซึ่งไม่ถูกกับโชเฮนักในตอนแรก เพราะเห็นว่าอีกฝ่ายเป็นเพลย์บอย แต่เมื่อได้รู้ว่าเขาพยายามทำงานพิเศษเพื่อฝึกงานเป็นช่างถ่ายภาพ เพื่อที่ตนเองจะได้ดูแลอายูมิน้องสาวต่างมารดา ที่ขาพิการเนื่องจากประสบอุบัติเหตุ ระหว่างการตามหาแม่ที่ไปอยู่กับผู้ชายอื่น ก็ทำให้ความรู้สึกของเธอที่มีต่อโชเฮเปลี่ยนไป ขณะเดียวกัน ไคเริ่มรู้สึกว่าความแตกต่างระหว่างเขากับมาโฮะมีมากจนเกินไป และสุดท้ายส่งผลให้ทั้งสองเลิกรากัน ไคพยายามให้กำลังใจซาเอะ ให้เข้ารับการรักษาเพื่อให้เธอสามารถเล่นดนตรีที่เธอรักต่อไปได้ เพราะก่อนที่เธอจะสูญเสียประสาทการฟังจากอาการป่วย ซาเอะเป็นนักไวโอลินที่มีฝีมือและมีชื่อเสียง ได้รับการยอมรับทั้งในญี่ปุ่นและต่างประเทศ จนได้รับทุนการศึกษาไปเรียนต่อในวิทยาลัยดนตรีชั้นนำที่ต่างประเทศ แม่ของซาเอะซึ่งเป็นนักเปียโนชื่อดังก็ไม่อยากให้เธอหมดหวัง แต่ซาเอะก็ไม่กล้าเล่นดนตรีอีก และตัดสินใจขายไวโอลินที่เธอรักมากไป ไค,ซาเอะ และเพื่อนๆ แก็งส้ม ต่างก็พยายามให้กำลังใจซึ่งกันและกัน พร้อมกับตามหาความฝันของตน โดยหวังว่าอนาคตของตนจะสดใสเช่นเดียวกับแสงสีส้มของพระอาทิตย์ยามเย็น
